O outono veu duro. Durante semanas só coñecemos unha choiva interminable, o ceo gris, as nubes que pasan rápido para deixar paso a nubes máis negras, a horizontes máis pechados…
Hai poucos días que cesou a choiva. As noites son máis frías e a néboa agroma do fondal dos vales, pero tamén por entre os outeiros e mesmo no alto dos montes. E a luz da mañá non adoita a poder ben con ela.
Por iso foi sorte poder pasear onte as ribeiras dos ríos Xabriña e Tea cunha luz incerta de mediodía que premitiu o sol alumuniñar os nosos ollos….
