No muro da Estación de Urzaiz en Vigo hai unha pintada que trata de expresar a frustración coas condicións en que vive a xente, especialmente a mocidade, na nosa sociedade. Pero, en vez de tratar de identificar aqueles factores que conducen a esa frustración, o berro da parede arremete contra a sociedade no seu conxunto, sen tratar de discernir ningún tipo de responsabilidade.
Vivimos en sociedade porque é o noso medio vital, non por decisión racional. Sen a sociedade non hai a penas posibilidades de supervivencia humana. As historias de nenos lobo, que ilustran tan ben os límites da nosa humanidade social, indican un sentido posible dos cambios que debemos emprender para sermos máis humanos e máis respectuosos coa natureza. Pero non achegan ningunha proba de que poidamos vivir fóra dun contexto social, aínda que sexa un grupo organizado de lobos en vez dunha sociedade humana. Son unha invitación a desenvolver formas alternativas de sociedade, non a transformar a rabia en agresión á sociedade.
A miña impresión persoal despois do acto é que necesitamos unha nova base de comprensión da cidadanía planetaria para deixar progresivamente atrás un mundo baseado nas fronteiras, que necesitamos superar a práctica da violencia e, moi en especial, da guerra para poder comezar a construír esa cidadanía, e que fai falta activar a solidariedade en iniciativas locais que aporten solucións organizativas e doten de bases materiais a esas arelas de convivencia.
Habituados como estamos a atender case en exclusiva ao noso propio sistema de medios, chama a atención este editorial dun xornal portugués, por outra parte moi próximo ao Diario El País (sempre lle serve de referencia para as novas sobre España). Ora ben, no caso que nos ocupa, a disparidade non pode ser maior. E pode anticipar a posición da xustiza belga respeito da pretensión de extradición do cesado presidente da Generalitat, Carles Puigdemont.
