Dobre discriminación

Fronte ás mentiras de quen afirmou que o castelán estaba discriminado en Galicia, están as evidencias sociolóxicas e financeiras da discriminación do galego. A penúltima coñecida é que as subvencións aos Medios de Comunicación en castelán multiplican por nove as recibidas polos medios en Galego (sen contar a publicidade institucional). A disparidade é tan grande que non hai que preguntarse moito máis sobre a discriminación económica da lingua.

Pero a última, dá para unha reflexión sobre as formas de discriminación múltiples, que pensabamos que estaban confinadas ao ámbito específico das minorías. Abonda con que un rapaz naza fóra de España e que presente o padrón en galego para que non poida xogar ao fútbol federado aquí. Ven de contalo o Faro de Vigo. A dobre discriminación neste caso é polo país de nacemento e pola lingua, neste caso por unha lingua que debería ter carácter de co-oficial, pero non acada os mínimos de normalización institucional que permitan convivir en igualdade.

Advertisements

Novas achegas para comprender a exclusión na nosa contorna

Como estaba previsto, este fin de outubro trae unha manchea de novas importantes arredor da pobreza e a exclusión social na nosa contorna.

Hai dous días chegaba o informe de UNICEF, titulado Os nenos e a recesión: como afecta a crise aos nenos nos países ricos. Lonxe do rol asinado tradicionalmente a este tipo de organismos de carácter internacional, o informe non fuxe de aspectos que os gobernos consideran polémicos. O máis importante deles é que os recortes nos orzamentos teñen un impacto negativo nas nenas e nenos, especialmente nos países mediterráneos. No caso de España, estamos a falar dunha década enteira perdida. Entre nós, AGAMME faise eco da nova e resume algúns dos seus datos máis salientables.

A continuación sen tempo de analizar a fondo a información fornecida por UNICEF, Intermón – Oxfam afirma hoxe que “o número de milmillonarios se duplica durante a crise mentres a desigualdade alcanza niveles extremos”. E propón que reaccionemos como sociedade, tanto a nivel local como global, cun informe cuxo título convida ao inconformismo e á acción: “Iguais. Acabemos coa desigualdade extrema. É hora de cambiar as regras”.

E mañá remata en Madrid o Congreso da Fundación FOESSA sobre Exclusión e Desenvolvemento Social en España, onde se están a analizar os datos do último informe FOESSA, que describe unha sociedade esgazada. Á espera de ir debullando algúns dos seus contidos, paga a pena visitar o seu resume en dez gráficas, das que destaco a involución dos niveis de integración social: ese retroceso desde o 50% ao 34,1% (da metade a un terzo) da poboación plenamente integrada, e o avance desde o 16,3% ao 25,1% da zona de exclusión, cunha crecente integración precaria.

Baixa intensidade no emprego (2)

Hai seis meses escribía aquí mesmo que o centro das nosas preocupacións pola inclusión social para os próximos anos debía ser a baixa intensidade laboral. Non só as familias con todos os seus membros en situación de desemprego (que serán, sen dúbida, as que máis preocupen). Tamén están nese grupo as que non traballan sequera o 20% das horas posibles da súa xornada.

No último trimeste, o emprego avanzou en Galicia. Máis que no noso contorno. Pero a calidade no emprego continúa a caer. Hoxe mesmo publicaba a prensa que un de cada catro contratos asinados no mes de xullo duraba menos de sete días (o 25% da duranción posible durante o mes, con independencia do número de horas contratadas). Só con este dato, non debe extrañarnos que continúe a avanzar o fenómeno dos traballadores pobres, que preocupa en Europa tanto ou máis que o desemprego. 

Pois ben, entre 2007 e 2012 o número de fogares que sofre a baixa intensidade laboral, un dos indicadores máis claros do risco de pobreza para as poboacións dos países industrializados, duplicouse en Galicia. Á espera de datos máis actualizados, os que temos son suficientes para comprobar como a democratización da precariedade está a servir para multiplicar o risco de pobreza e incrementar o risco de fractura social.

Chegan os tempos en que cómpre reclamar non só medidas para evitar o desemprego, senón para que o acceso ao emprego non deixe as persoas, ás familias e a todo un crecente colectivo social fóra das formas de vida que a nosa sociedade considera desexables (por criticables que sexan).

Pobreza infantil e transmisión da pobreza

Transmítese a pobreza: si. E mesmo se incrementa de nais a fillas, de pais a fillos. Nin sequera a educación está a ser quen de crear mobilidade social.

Temos a xeración de menores de idade proporcionalmente máis pobre desde que chegou a nós a revolución industrial. E non hai políticas nin conciencia suficiente para poder cambiar a situación.