Zulueta

Publicado o por Santiago González Avión

falece-zuluetaSen dúbida, Alfonso Zulueta  de Haz foi un dos bos e xenerosos. Unha estirpe de persoas das que ningunha sobra.

Na miña necrolóxica só dúas notas: ademais da súa coñecidísima faceta de impulsor de iniciativas culturais, foi un alicerce das entidades sociais de Galicia. Impulsor dunha das máis antigas asociacións de persoas con discapacidade intelectual e os seus familiares, a Asociación Juan XXIII de Pontevedra, creou tamén a primeira entidade social do país especializada na tutela de persoas adultas, a Fundación Sálvora. A tutela de persoas adultas é unha realidade crecente na nosa sociedade, en especial pola perda de facultades intelectuais da xente máis maior, pero tamén pola supervivencia crecente de persoas que nacen con discapacidades que imposibilitan unha vida adulta autónoma. Fan falta iniciativas como estas de Zulueta para vertebrar os problemas sociais do país e darlles voz ante o conxunto da sociedade, para dar esperanza ás persoas e ás familias, para camiñar xuntos.

O outro aspecto que quero destacar é que Zulueta foi un convencido da normalización lingüística. En demasiadas ocasións a xente evita cargar cos esforzos da normalización e trata de que sexa o Estado (encarnado na Xunta de Galicia) quen asuma o protagonismo do proceso. Zulueta, como home de leis, era ben consciente de que as leis deben acompañar o proceso social; sen elas, perdemos dereitos e perdemos falantes cada día. Pero o Estado non pode substituír a vontade de existencia cultural da xente, do pobo, de cada quen. Se aínda somos galegos é por obra do idioma,… non da Xunta de Galicia. Coincidín con Zulueta nunha sinatura masiva dun testamento a prol do galego nas exequias. Esta iniciativa súa compromete á familia de cada unha das persoas que asinamos a que se despidan de nós cun acto de despedida oficiado en galego. O documento tamén compromete aos oficiantes. Zulueta, como crente, tiña a vontade firme de impoñer ao crego que oficiase o seu funeral o idioma no que dirixirse aos presentes, ao defunto ausente e ao mesmo Deus, que na utopía do notario pontevedrés afincado en Vigo, estará a eternidade toda a cantar e contarlle contos en galego.

Facemos parte do ecosistema de Pedrogão Grande

Publicado o por Santiago González Avión

Foi en Pedrogão Grande, e na estrada que une Figueiró dos Vinhos con Castanheira de Pêra, pero podía ser calquera das nosas parroquias ou estradas rurais. Hai un continuo forestal que vai desde as terras do Navia no Occidente de Asturias ata o Alto Alentejo caracterizado pola presenza abafante do eucalipto como especie pirófila de crecemento rápido e de rendemento nas industrias de baixo valor engadido relacionadas coa madeira (nomeadamente as de pasta de papel). O piñeiro bravo prevalece sobre outras especias autóctonas porque foi sementado e cortado como aproveitamento do monte (máis alá da súa presenza histórica) en substitución dos castiñeiros e carballos no Norte, e das sobreiras das devesas no interior e a medida que avanzamos para o Sur. Unido a isto, un despoboamento rural intenso, progresivo, imparable, que inza de matos os camiños e as estradas que unen as aldeas e os lugares.

Non debemos enganarnos. O incendio de Cotobade o pasado verán repetía unha situación de perigo que xa cobrara a vida de dúas mulleres no mesmo concello pontevedrés en agosto de 2006. É só un exemplo ao chou do que está a pasar entre nós co vento e a seca. A situación forestal de Galiza e Portugal debe mudar moito en pouco tempo para poder ter algún futuro desde o punto de vista da alianza entre a xente e o monte…

Hai un ano compartín unha reflexión en que pedía unha política forestal digna de tal nome. Do acontecido este sábado e na madrugada do domingo no distrito de Leiría, unha parte é fatalidade, non lle hai que facer. A treboada seca e os incendios fortuítos existiron sobre a terra desde moitas xeiras antes de que nós pisásemos estes pagos. Pero esta mestura entre desleixo, despoboamento e economía do lume pide unha nova política forestal.

Aínda que nada máis sexa que pola memoria dos mortos!28823234961_de699f1176_z

Coida o planeta

Publicado o por Santiago González Avión

(Sobre a saída de EEUU do Acordo do Clima de París)

Paris-Deal-Trump

O pasado día 1, o presidente dos Estados Unidos de América anunciou solemnemente que o seu país abandona o Acordo de París sobre o cambio climático. Unha pésima noticia para o futuro do planeta. Pero unha boa nova para a xente que pensa que o fascismo do século XXI pode se unha boa solución para os problemas da xente. Abonda con enfrontar os intereses da clase traballadora do propio país coas desfeitas da globalización para obter a aprobación da xente desesperada polas consecuencias duns cambios que están a poñer en risco as conquistas sociais dos últimos douscentos anos.

Coido que a peor decisión que podemos tomar é aceptar que só queda abrazar o mesianismo do presidente norteamericano ou profesar a nosa fe no seu opoñente máis vigoroso, o novo presidente francés, Enmanuel Macron. Defendín que na disxuntiva entre o (novo) fascismo francés, representando por Marine Lepen, e o liberalismo de novo corte, personificado en Macron, non había lugar para a abstención, que cumpría mobilizarse para salvar á democracia e salvar a Europa. Tamén estou disposto a defender que a ética pública do presidente francés, tentando unir ao mundo arredor do acordo de París, é unha postura necesaria para o futuro da vida sobre a terra.

Pero estamos no momento en que é preciso unha mobilización xeral das persoas que pensamos que a forma de desenvolvemento actual vai levar ao colapso. E que as medidas paliativas tomadas ata o momento son insuficientes para garantir a supervivencia das nosas fillas e netas; unha mobilización na que o coidado do planeta sexa unha actividade cotiá, pero tamén unha militancia capaz de crear unha nova conciencia social e política, moito máis consciente dos nosos límites e das nosas responsabilidades.